Το ελιξήριο της νιότης / The Substance (2024)

Παιδιά κατι παίζει με τον ήχο και ακούγεται διπλός !!!

Φοβερη ταινια...οτι υπαρχει σημερα και ισχυει...πρεπει να εισαι ομορφη για παντα...

Υπάρχει κάποιο διαθέσιμο λινκ? Δεν μου ανοίγει η ταινία......

Ενώ ξεκινάει καλά η ταινία, εξελίσσεται σε μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΑΠΑΡΙΑ....!!

ΚΛΑΙΩ ΡΕΕΕ........

Όπως ακριβώς οραματιζομαι την Eurovision!

the end is garbage

απλα φοβερη. Παίζει κανονικά και κανένα πρόβλημα με τον ήχο

Η ταινία The Substance (2024), σε σκηνοθεσία Coralie Fargeat, αποτελεί μια τολμηρή κινηματογραφική εμπειρία που εμβαθύνει σε διαχρονικά θέματα όπως η εμμονή με τη νεότητα, η αποξένωση και η εκμετάλλευση στο χώρο της βιομηχανίας του θεάματος. Μέσα από μια ιδιαίτερα ωμή και αλληγορική αφήγηση, η ταινία προσπαθεί να θέσει ερωτήματα για την ταυτότητα, την αυτοκαταστροφή και το τίμημα της αναγνωρισιμότητας.

Σκηνοθετικά υιοθετείτε μια έντονα αισθητική προσέγγιση, αξιοποιώντας την ψυχολογία των χρωμάτων και την τέχνη της ωμότητας για να ενισχύσει την αμεσότητα της ιστορίας. Παρότι εντυπωσιακή, αυτή η επιλογή ενδέχεται να κουράσει το θεατή, καθώς το στυλιζάρισμα φαίνεται να υπερκαλύπτει το αφήγημα σε αρκετές στιγμές.

Το νόημα της ταινίας είναι σαφές: εξετάζει τα καταστροφικά αποτελέσματα της προσκόλλησης σε κοινωνικά πρότυπα ομορφιάς και επιτυχίας. Μέσα από έναν συνδυασμό αλληγορικών εικόνων και διαλόγων, η ταινία καταφέρνει να θίξει ζητήματα όπως η αντικειμενοποίηση των ανθρώπων, η εκμετάλλευση των σωμάτων στον κόσμο της μόδας και της ομορφιάς, αλλά και η τοξικότητα που συνοδεύει την ανάγκη για αποδοχή.

Η ερμηνεία της Demi Moore αποτελεί ένα από τα δυνατότερα σημεία της ταινίας. Με εξαιρετική εκφραστικότητα και ένταση, αποτυπώνει τη βαθιά εσωτερική σύγκρουση του χαρακτήρα της, παρασύροντας τον θεατή στη δίνη της ιστορίας. Η Margaret Qualley, επίσης, ξεχωρίζει με την καθηλωτική της παρουσία, ενσαρκώνοντας έναν ρόλο γεμάτο αντιφάσεις.

Παρά τις θετικές πτυχές, εντοπίζονται σοβαρές αστοχίες στην πλοκή. Ορισμένα γεγονότα και μεταβάσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες παρουσιάζονται με υπερβολική ευκολία, στερώντας έτσι την απαραίτητη αληθοφάνεια από την εξέλιξη της ιστορίας. Η απουσία εξηγήσεων για ορισμένες αλλαγές ή η έλλειψη αντίδρασης από το περιβάλλον γύρω τους αποδυναμώνουν την πλοκή, αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα. Τέτοιες παραλείψεις θυμίζουν μια βεβιασμένη παραγωγή που επικεντρώνεται περισσότερο στα μηνύματά της παρά στη συνεκτικότητα της αφήγησης.

Από σκηνοθετικής πλευράς, η ωμότητα και η αμεσότητα κυριαρχούν. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από την έντονη χρήση ηχητικών εφέ και εντυπωσιακών σκηνικών μεταμορφώσεων. Ωστόσο εντοπίζονται και η υπερβολική δράση και τα υπερβολικά οπτικά εφέ τα οποία καταλήγουν να αποσπούν την προσοχή από τον πυρήνα του έργου. Τέτοιες στιγμές μπορεί να θεωρηθούν υπερβολικές, προκαλώντας ερωτήματα για τη συνοχή και την αληθοφάνεια της αφήγησης.

Η απλότητα στα σκηνικά, αν και αρχικά υποστηρίζει την ένταση της αφήγησης, καταλήγει μονότονη. Τα ακουστικά εφέ, ενώ έχουν στόχο να ενισχύσουν την εμπειρία, σε ορισμένες σκηνές αγγίζουν το γελοίο, κουράζοντας τον θεατή.

The Substance είναι μια ταινία που δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί. Παρότι διαπνέεται από υπερβολές και αστοχίες, αποτελεί μια ισχυρή καλλιτεχνική δήλωση για την ανθρώπινη ματαιοδοξία και τις συνέπειες της εμμονής με την τελειότητα. Είναι μια εμπειρία που, αν μη τι άλλο, θα προβληματίσει βαθιά τον θεατή.

Η Βαθμολογία μου: 5.9/10

/Γροθιά στο στομάχι η ταινία! Πολλοί συμβολισμοί, αξίζει να την δείτε. 10/10

yparhei kapoio provlhma? h tainia den xekinaei kan